Teksty oryginalne |
autor:
|
Jędrzej Gałka z Dobczyna
|
data:
|
ok. 1449 roku
|
|
|
nota:
|
Pieśń sławiąca Wiklefa i jego pomysł reformowania skostniałego kościoła katolickiego, jest najdawniejszym znanym utworem polskiej reformacji.
Mimo, iż sam wiersz powstał około połowy XV wieku to jednak najstarsze odpisy pochodzą z połowy następnego stulecia.
Autor (zm. po 1451 roku) był profesorem na Akademii Krakowskiej. Duchowny, wykształcony teolog, zwolennik husytyzmu. Bohater wiersza, Jan Wiklef (ok. 1329-1384) - początkowo pracował w kancelarii angielskiego króla i walczył z różnymi roszczeniami papiestwa wobec władzy świeckiej. Potem, już jako profesor w Oxfordzie, wydał swe poglądy w traktatach - "De ecclesia" i "De protestate papae". Głosił, że majątek przeszkadza klerowi w sprawowaniu swych obowiązków duchownych, a później także, że cały ustrój Kościoła jest niezgodny z Ewangelią i że jedyną pełnoprawną głową kościoła jest Chrystus, a nie papieże. Był za upowszechnieniem przekładów Ewangelii i za jej swobodną interpretacją. Atakował także inne doktryny, m.in. o sakramentach. 70 wersów, 14 zwrotek |
|
|
|
PODSTAWY TEKSTU i PRZYPISÓW:
|
|
OPRACOWANIA:
| |
|
|